Ik ben content

Het meisje met de dikke billen zat uitgebreid de grijze man voor haar te interviewen.
Het decor was zwart, de zetels wit, het licht gefocust op de aangeboden koopwaar.
Koopwaar, dat was het natuurlijk. Gewoon kleren om te kopen en te verkopen.Maar bovenal moest de indruk gewekt worden dat het om droom ging.
Te oordelen naar de gladgestreken heren die rond de stands hingen was het in de meeste gevallen vooral de droom van veel geld.
Enfin, Gallery 2020 was begonnen, de nieuwe Belgische modebeurs, en dat lukte aardig. Beetje een dwaze naam voor een beurs, en een dito logo, maar de beurs zelf was goed. De "content" zoals men zegt. En de content tèlt leerde ik op de Antwerp Fashion Conference - ik ben daar al mijn hele leven van overtuigd . Ik leerde er nog meer. Dat er bij H&M niet mag gekopieerd worden, dat is in dit bedrijf uitdrukkelijk verboden, dixit de creatief adviseur van Hennes & Mauritz, Margaretha van de Bosch. En dat er oorspronkelijk Hennes was (betekent "haar" in 't Zweeds) en dat Hennes Mauritz overnam, een jachtwinkel. En dan zijn ze samen verschrikkelijke goede zaken beginnen doen. Ik bedoel: big business. Mevrouw van den Bosch maakte namens H&M duidelijk dat het bedrijf ook ethisch goed bezig is.
Ze krijgt het voordeel van de twijfel.
Ik hoorde verder dat het bij BVBA 32 van Anne Chapelle ideaal werken is voor creatieve mensen - met andere woorden: een droom....
Erik Magnus, de baas van Creamoda (of de Belgische Kledinfederatie),schetste heel duidelijk hoe de textielsector in België - vooral een Oost- en West-Vlaamse sector, van 90.000 werknemers in de jaren '60 zakte naar 16.000 vandaag. En we kwamen ook te weten dat minstens 1 op de vier ingevoerde kledingstukken uit China komt.
We maakten een sprong naar de e-commerce, met avatars en virtuele spiegels en we hoorden de BeCommerce meneer vertellen dat "de vrouwen en masse on line home decoration zitten te kopen" heden ten dage. Blogster Elisabeth Ouni kwam ratelend vertellen over bloggen en rebloggen, twitteren en tumbleren en ik vermoed dat er velen in de zaal het in Keulen hoorden donderen. Ik onthield vooral dat eerlijke content belangrijk is en ik dacht: ik ga mijn blog wat aankoteren. Ik struikel nog wat over de vorm hier, maar aangezien vooral de content belangrijk is...
Ik ben content, dacht ik en content ging ik netwerken aan de tafeltjes van de exquise cateraar.

Verliefd

Verliefd op een restaurant. Het kan.
Een coup de foudre op een zaterdagavond.

Op vakantie in de woeste Cevennes, gingen we eten bij de buren. Om onze faciliteiten te vergemakkelijken (internet, vervoer naar het dorp) en om goed nabuurschap te onderhouden…
We stapten te voet over de rustige straat doorheen een lauwe geur van lindebloemen.
Aan de toegangspoort van onze buren stond een immense linde, statig in bloei.
De tuin van hun restaurant was nogal leeg met een aantrekkelijke ouderwetsigheid: hier en daar een rozenstruik met volle, vette, geurende rozen, hier en daar een dikke toef lavendel, afgewisseld met een reuzenmargriet of een grote lelie. Er was geen tuinarchitect aan te pas gekomen en het had een heel eigen stijl.
De trapjes op, de oude, beetje sombere maison de maître binnen. We moesten de middengang door, naar het achterterras. De muren binnen waren geel geverfd en droegen de kaders met daarin de diploma’s en adelbrieven van mijnheer en madame. Hij was kok, zij sommelier.

We zagen hem in ’t passeren door de openstaande keukendeur: een rustige man met een snor, beetje sloom van voorkomen, rode T-shirt en blauwe kuitlange trainingbroek.
Zij was een en al kwikzilver: klein, kort blond haar, brilletje, een opvallend wiebelende poep in een lichtroze broek en een stem als een schellebel. Ze verwelkomde ons op een schaduwrijke koer, gietijzeren stoeltjes met een zacht kussentje, kreuksatijnen tafelkleedjes en gele nepsatijnen servetjes, assorti aan de gele rozen op de pilaartjes rondom het terras.

De kaart: er was de menu van 40 (amuse, voorgerecht, vis of vlees, kaas, dessert) en de menu van 5O (amuse, voorgerecht, vis én vlees, kaas, dessert). Niets anders.
Dat we de menu van 40 namen lag vast. We kozen foie gras gevolgd door pavé van kalf. De wijn mocht ook niet te duur. Er waren een heleboel côte du Rhones voor 35 euro.
We lieten madame kiezen. “Le Crozès-Hermitage s’accorde bien avec le veau”. Goed dan.
De amuse was een rillettes van sardientjes. De wijn helemaal in orde: mooi zuur, mondvullend en voldoende geheimzinnig.

En toen kwam de hemel. Een homp warme ganzelever met dikke warme kersen. Het was zondermeer de lekkerste ganzelever van mijn hele leven: beetje krokant en zalig zacht smeltend.
Jammer dat ik hier niet met mijn geliefde zat, want dit was pure sensualiteit.
Toen kwam het kalf en dat viel tegen. Het vlees was te hard en ‘k hield niet van de smaak – ’t was misschien ’t verkeerde kalf voor mij. De groene asperges en boontjes erbij waren wél lekker. En bijzonder fijn gekruid.
De kaas: een half, eerlijk geitekaasje met een delicaat geutje olijfolie. Ook het brood was zalig.

Het was al helemaal donker geworden buiten en licht frisjes. Het terraslicht scheen ouderwets romantisch en aan weerszijden van ons zaten koppeltjes.
Toen kwam het dessert. Verveine-ijs met kersen en aardbeien voor mij, rozenijs met warme perzik en abrikoos voor mijn vriendin. Terug hemel op aarde….
Hij had rozen uit zijn tuin gebruikt, zei de chef, die ons in zijn dwaze broek begeleidde tot bij de grote linde. In het duister babbelden we nog even over zijn koken en over lindeblaadjes.
“Volgende week ga ik schapebout maken met heel veel linde” zei hij. En dat linde ook lekker was met warme abrikoos.
We namen afscheid en zochten in de complete donkerte ons huis en onze voordeur.
Ik dacht aan Sergio en aan Peter Goossens. En aan onze kok met zijn zinnelijke keuken.
De volgende morgen wist ik het zeker: ik was verliefd.

Sandra

Ik ben geen starfucker, verre van.
Ten eerste word ik verlegen als ik met beroemdheden geconfronteerd word.
En ten tweede is iedereen een beetje ster voor mij.

En toch was het een stil "moment de gloire" toen ik ooit Sabine de Bethune heb mogen aanschouwen op een moment dat ze de Senaat voorzat. Daar stond ze, vooraan in het fluwelen halfrond, op dat ogenblik de machtigste persoon in het hoogste gezagsorgaan van België, in een Lena Lena-wikkeljurk. En ik had geen fototoestel bij.

Gisteren werd Sandra De Preter CEO van de VRT. En ja, ook daar ben ik een beetje trots op.
Heb je er énige verdienste aan? hoor ik u vragen.
Misschien wel.
Sandra heeft namelijk veel kleren die ik bedacht heb. Die ik voor-voeld heb, doorgepast en verbeterd. Waarvan ik de stof bepaald heb en de kleur gekozen.
Hoeveel vergaderingen heeft ze voorgezeten in Lena Lena, hoeveel onderhandelingen gevoerd? Lena Lena was erbij toen haar carrière stijl omhoog fietste, dag na dag. Misschien gaf Lena Lena haar wel de vleugeltjes die ze nodig had op cruciale momenten....
Het was mijn mission statement om met Lena Lena vrouwen sterker te maken door hen zich goed te laten voelen in hun kleren.
Sandra heeft mijn kleren veel gedragen en ze wist precies waarom ze ze kocht. Om dat "iets" wat ze bij andere merken niet vond. Dat "iets" wat ik ook voor ogen had. Een combinatie van ongekunsteldheid, comfort en sensualiteit. Kleren die je niet in de weg staan. Kleren die je persoonlijkheid laten schitteren.
Sandra was een van mijn mooiste klanten. Ik was altijd blij als ze langs was geweest en zeker niet alleen omdat ze veel kocht. Ze koos zoals ik het bedacht had. En ze was met alles mooi. Lena Lena leek wel op haar gecreëerd.

Ik spreek in de verleden tijd. Sandra komt niet meer. Ik denk dat ze Lena Lena mist. Net zoals ik.
't Wordt tijd voor een nieuw merk. Met hetzelfde mission statement.

En de gastvrouw moet nog arriveren.

O, u bent al binnen...
Er is al volk in huis en de gastvrouw moet nog arriveren.
Het is me nog wel overkomen....
Lieve mensen, wees welkom, neem u een zetel en blijf maar wat hangen. Ja het is hier wat rommelig, let er niet op.

Ik ben nog volop aan het uitpakken. Pas geleverd vandaag: de handtassen van Annelies Timmermans. Adembenemend, vind ik ze.
Ik blijf maar passen voor de spiegel: die is mooi, en die, en die ook!
Benieuwd welke ik eerst zal verkopen... Waarschijnlijk een rode.
Ook net binnengereden: een heel rek vol snuisterkleren voor de braderie morgen. Komen van bij een collega, een eind hier vandaan. We beginnen met regelmaat mekaars stock te wisselen: is leuk voor de klanten en interessant voor ons.

Morgen is er dus braderie in de Bennesteeg. Altijd gezellig! En een heel aparte sfeer. U komt toch ook?